Μια φούχτα χώμα να κρατώ
Αγώνας για μια φούχτα χώμα, ο θάνατος χίλιες φορές, και η άνοιξη πικρή. Το έργο-εγκατάσταση εμπνέεται από τη διεθνή επαναστατική ακτινοβολία της ιερής πόλης του Μεσολογγίου αναδεικνύοντας ταυτόχρονα θραυσματικές αναφορές στον ιδιωτικό βίο και το οικιακό περιβάλλον (κρεβάτι, σεντόνια, ρούχα) σε αντιστικτικό συνδυασμό με υλικές και συμβολικές αναφορές στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης (όπλα, τεκμήρια της οπτικής ιστορίας, χάρτες). Το κρεβάτι γίνεται μνήμα και μνημείο περιβαλλοντικής καταστροφής, το σεντόνι ένα τοπιογραφικό σάβανο, τα ενδύματα-θραύσματα παραπέμπουν στη διευρυμένη συμβολή της γυναίκας στην επανάσταση, σε μια ανάγνωσή της πέρα από αποκλειστικά ανδροκρατικές εποποιίες. Στο έργο η αφήγηση-μνήμη της Ιστορίας είναι θραυσματική και αντιηρωϊκή, συνδεδεμένη με στοιχεία της καθημερινότητας, αποτίοντας φόρο τιμής στις πανταχόθεν γυναίκες της επανάστασης. Κεντρικό σημείο αναφοράς, άλλοτε περισσότερο ρητό και άλλοτε υπόρρητο, η πολυσυλλεκτική συμβολή των γυναικών στην υπόθεση του επαναστατικού αγώνα: επί παραδείγματι των γυναικών μαχητών και των νεαρών κοριτσιών της εποποιίας του Μεσολογγίου που ανήκαν στους έφηβους μαχητές Γελεκτσήδες, των λόγιων γυναικών του Νεοελληνικού Διαφωτισμού (όπως ενδεικτικά της Ευανθίας Καϊρη), αλλά και των Φιλελληνίδων. Πολλές γυναίκες, ανώνυμες και επώνυμες, πολέμησαν ηρωϊκά και ισάξια με τους άντρες τόσο κατά την πολιορκία, όσο και κατά την ηρωϊκή έξοδο, ενώ αρκετές από όσες σώθηκαν θέλησαν να θαφτούν με τα ρούχα και τα όπλα που πολέμησαν. Το έργο-εγκατάσταση με μικτά μέσα αποτελείται από ένα μεταλλικό κρεβάτι, πλεξιγκλάς, ξυλοκάρβουνα και διάφορα καθημερινά αντικείμενα. Πρόκειται για μια παλίμψηστη, συμπιληματική κατασκευή με ορισμένα σημεία πυκνότερα σημασιών και υλικών, η οποία εναλλακτικά μπορεί να συμπεριλάβει και ζωντανά στοιχεία (δράση, κίνηση, απαγγελία). Ο τίτλος αναφέρεται σε γνωστό χωρίο από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονύσιου Σολομού («Επάψαν τα φιλιά στη γη!… Μια φούχτα χώμα να κρατώ και να σωθώ μ’ εκείνο»).
To hold a handful of soil
Struggle for a handful of soil, death a thousand times, and the spring is bitter. The artwork-installation is inspired by the international revolutionary radiation of the holy city of Messolonghi, highlighting at the same time fragmentary references to private life and the domestic environment (bed, sheets, clothes) in a contrasting combination with material and symbolic references to the armed liberation struggle of the Greek Revolution (weapons , evidence of visual history, maps). The bed becomes a tomb and a monument of environmental destruction, the sheet a landscape shroud, the clothes-fragments refer to the woman’s expanded contribution to the revolution, to a reading of her beyond exclusively male-dominated epics. In the artwork, the narrative-memory of History is fragmented and anti-heroic, connected to elements of everyday life, paying tribute to the ubiquitous women of the revolution. A central point of reference, sometimes more explicit and sometimes implicit, is the multifaceted contribution of women to the cause of the revolutionary struggle: for example, the female fighters and the young girls of the epic of Messolonghi who belonged to the teenage fighters Gelektsis, the scholar women of the Neo-Hellenic Enlightenment (such as Evanthia Kairis), but also of the Philhellenes. Many women, anonymous and named, fought heroically and equally with the men both during the siege and during the heroic exodus, while several of those who survived wanted to be buried with the clothes and weapons they fought with. The mixed media installation consists of a metal bed, plexiglas, charcoal and various everyday objects. It is a palimpsest, symbolic construction with certain points of denser meanings and materials, which alternatively can also include live elements (action, movement, recitation). The title refers to a well-known passage of Dionysios Solomos The Free Besieged (“Kisses fell on the earth!… A handful of soil to hold and be saved with it”).